Michael Jeffrey Jordan (ur. 17 lutego 1963 w Nowym Jorku) – amerykański koszykarz występujący na pozycji rzucającego obrońcy, sześciokrotny mistrz NBA, dwukrotny złoty medalista olimpijski, członek Koszykarskiej Galerii Sław. Od 2006 współwłaściciel klubu Charlotte Hornets.
Michael Jordan zajął drugie miejsce (za Babe Ruthem) w plebiscycie Associated Press na największych sportowców XX wieku. Ta sama agencja wybrała go najlepszym koszykarzem XX wieku. W głosowaniu telewizji ESPN grupa dziennikarzy, sportowców i działaczy wybrała Jordana największym sportowcem Ameryki Północnej XX wieku (przed Babe Ruthem i Muhammadem Ali).
Muhammad Ali (ur. jako Cassius Marcellus Clay Jr 17 stycznia 1942 w Louisville[1], zm. 3 czerwca 2016 w Phoenix[2]) – amerykański bokser.
Zdobył złoty medal podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Rzymie (pokonał Zbigniewa Pietrzykowskiego), później osiągnął wielką sławę jako bokser zawodowy. Jako pierwszy pięściarz w historii trzykrotnie zdobył tytuł mistrza świata wszechwag i skutecznie bronił go dziewiętnaście razy. Stoczył 61 walk, wygrał 56 pojedynków (z czego 37 przez nokaut). Poniósł 5 porażek. Uważany za jednego z najlepszych pięściarzy, a także najważniejszych sportowców XX wieku[3].
Cassius Marcellus Clay Jr. wychował się w rodzinie malarza billboardów, Cassiusa Claya Seniora, wraz z młodszym bratem, Rudolphem. Pierwszy kontakt z boksem Ali zawdzięcza policjantowi z Louisville Joe E. Martinowi, który skierował do salki bokserskiej 12-letniego, schodzącego na złą drogę, Cassiusa. Clay rozpoczął treningi z miejscowym trenerem, Fredem Stonerem. Pod kierownictwem Stonera Cassius Clay zdobył sześć tytułów Złotych Rękawic Kentucky, dwa tytuły Złotych Rękawic na szczeblu krajowym, tytuł mistrza krajowego, a w końcu, w wieku 18 lat, złoty medal w kategorii półciężkiej na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1960 w Rzymie. Bilans amatorskich walk to 100 zwycięstw i 5 porażek.
George Herman Ruth Jr., znany jako Babe, The Bambino, The Sultan of Swat (ur. 6 lutego 1895 w Baltimore, zm. 16 sierpnia 1948 w Nowym Jorku) – amerykański zawodowy baseballista (1914–1935), bohater popularnego przesądu, tzw. klątwy Bambino.
Nazywany najlepszym zawodnikiem wszech czasów, dzięki swojej waleczności i charyzmie stał się najbardziej rozpoznawalną osobistością amerykańskich lat dwudziestych[1]. Został pierwszym graczem, który zdobył 60 home runów w jednym sezonie (1927), a rekord jaki w ten sposób ustanowił pozostawał niepobity, aż do roku 1961. Łącznie w całej karierze zdobył 714 home runów, ustanawiając rekord, który pobił dopiero Hank Aaron w 1974 roku. Całkowicie zdominował erę baseballu, w której występował[2].
Scotty Maurice Pippen, bardziej znany jako Scottie Pippen (ur. 25 września 1965 w Hamburgu w stanie Arkansas) – amerykański koszykarz, występujący na pozycji niskiego skrzydłowego, sześciokrotny mistrz National Basketball Association z drużyną Chicago Bulls. W 2010 został włączony do Koszykarskiej Galerii Sław im. Jamesa Naismitha.
NBA
6-krotny mistrz NBA (1991-1993, 1996-1998)- 7-krotny uczestnik meczu dwiazd NBA (1992-1998)
- MVP meczu gwiazd (1994) Wybrany do:Lider NBA w przechwyach (1995)
-
- I składu:
- NBA (1994-1996)
- defensywnego NBA(1992-1999)
- II składu:
- NBA (1992, 1997)
- defensywnego NBA (1991, 2000)
- III składu NBA (1991, 2000)
- grona 50 najlepszych zawodników w historii NBA (NBA’s 50th Anniversary All-Time Team – 1996)
- Koszykarskiej Galerii Sław (Naismith Memorial Basketball Hall Of Fame – 2010)
- I składu:
- Zawodnik:Klub Chicago bulls zastrzegł należący do niego w numer 33
-
- miesiąca NBA (kwiecień 1994, grudzień 1995)
- tygodnia NBA (29.12.1991, 26.12.1993, 17.04.1994, 17.12.1995, 23.02.1997)
